Երբ չես խոսում խնդիրների մասին, բոլորին թվում է, թե ամեն ինչ հարթ է, ու որ դրանք չկան: Հենց ընկնում ես ոստայնի մեջ ու փորձում դուրս պրծնել դրա մանր թելերից, սկսում են բացահայտումները, որ դառնում են օրվա թեմա, ազդում տրամադրությանդ վրա, խլում էներգիադ:

Չգիտես ինչի բոլորին թվում է՝ լուսանկարիչ ունենալն ավելորդ շռայլություն է խմբագրությունում. ինչի՞ է պետք, միևնույն է, անվճար էլ կարելի է ունենալ այն, ինչ անհրաժեշտ է:

Մի կողմից Հայաստանում ավելանում են ֆոտոխցիկներով քայլող մարդիկ, գրախանութներում հայտնվում են Արաքիի ու Նյուտոնի լուսանկարչական ալբոմները, ֆեյսբուք սոցիալական ցանցի օգնությամբ ծնվում են նոր լուսանկարիչներ, կազմակերպվում են ցուցահանդեսներ ու քննարկումներ, լուսանկարչությունը լայն մասսայականություն է վայելում, մյուս կողմից` մեդիա դաշտում նկատելի ոչինչ չի փոխվում, առավել ևս, ահռելի խառնաշփոթ է: Ավելի հաճախ շփվելով հայկական մամուլի հետ` հիասթափություն եմ ապրում` տեսնելով խզումը թերթի ու լուանկարչի միջև:

Հերթական «Պեչա-կուչա»-ի ժամանակ (տես այստեղ) ես փորձեցի խոսել «Ո՞ւր է ֆոտոլրագրողը» թեմայի շուրջ: Հետո երբ այդ միջոցառման տեսագրությունն էի նայում, հասկացա, թե ինչքան ջղային եմ ներկայացրել այն: Այո, ես շատ ջղայնորեն փորձում էի բարձրաձայնել, որ լուսանկար գողանալը ճիշտ չէ, միայն տեքստի հետ չի կապված մամուլի աշխատանքը ու լիքը այլ հարցեր:

Read More »Ֆոտո փախցնոցի. Հարգելի խմբագիրներ, ֆոտոն ունի հեղինակ