Skip to content

Օրիգամիների վաճառքից ստացված հասույթը փոխանցվել է Ճապոնիայի դեսպանատուն

Գեղագիտության ազգային կենտրոնի ձեռարվեստի խմբի ղեկավար Կարինե Փիլիպոսյանի նախաձեռնությամբ և Երևանի Քաղաքապետարանի աջակցությամբ հունիսի 17-ին կազմակերպվել էր ցուցահանդես-վաճառք, որը կրում էր «Քեզ համար Ճապոնիա» խորագիրը:

Ցուցահանդեսում ներկայացված էին ստեղծագործություններ, որոնք պատրաստել էին Կարինե Փիլիպոսյանի 4-10 տարեկան սաները: Թղթից պատրաստված այս ստեղծագործությունները կոչվում են «օրիգամի»` ճապոնական ձեռարվեստ, որը հիմնված է երկրաչափության վրա: Ցուցահանդեսի ողջ հասույթը կտրամադրվի Ճապոնիայի որևէ մանկատան:

«1988թ-ին տեղի ունեղած աղետի ժամանակ Ճապոնիան առաջիններից էր, որ ձեռք մեկնեց մեզ և մինչ այսօր էլ օգնում է: Ասյօր Ճապոնիան հայտվել է առավել ծանր վիճակում: Երբ երեխաներին առաջարկեցի ցուցահանդես կազմակերպել, բոլորը միաձայն համաձայնեցին»,- ասում է Կարինե Փիլիպոսյանը, ով նաև «Հիկարի» (ճապոներեն նշանակում է լույս) կենտրոնի նախագահն է:

Ցուցահանդեսին ներկա ազգությամբ ճապոնացի Արհիկո Հասեգավան, ով արդեն 1,5 տարի Հայաստանում է և ճապոներեն է դասավանդում Վալերի Բրյուսովի անվան լեզվաբանական համալսարանում, իր գոհունակությունն ու զարմանքն է արտահայտում հայ ժողովրդին:

«Մեր երկրները բավական մեծ հեռավորության վրա են գտնվում, զարմանում եմ, որ այսքան փոքրաթիվ ազգը այսպես հետաքրքրված է մեր մշակույթով և նույնիսկ այսպիսի ցուցադրություն է կազմակերպել»,- ասում է նա:

Read More »Օրիգամիների վաճառքից ստացված հասույթը փոխանցվել է Ճապոնիայի դեսպանատուն

Երբ շուրջդ ստեղծում ես հրաշքների աշխարհ

Վաղը նա կրկին կգա դասի, ակտիվ կմասնակցի քննարկումներին, դաս կպատասխանի կամ ուշադրությամբ կլսի դասախոսությունը և ոչ ոք չի կռահի, որ այս նույն աղջիկն այսօր խաղում էր թատրոնում կամ գրում էր նոր սկսած վեպի վերջաբանը: Սա նույն 20-ամյա Սոնա Ավետիսյանն է, ով սովորում է Բրյուսովի անվան լեզվաբանական համալսարանի լրագրության բաժնում:

Համալսարանում նա հատուկ ուշադրություն չի պահանջում իր անձի նկատմամբ, և միգուցե դա է պատճառը, որ դասախոսներն ու համակուրսեցիները հարգում են նրան, բայց զուգահեռ նաև աչքի է ընկնում բարձր առաջադիմությամբ:

Ստեղծագործել Սոնան սկսել է դեռ դպրոցական հասակից: «Առաջին պատմվածքս գրել եմ իններորդ դասարանում: Միշտ սիրել եմ գրել: Գրելով` առաջին հերթին արտահայտում եմ ինքս ինձ: Երբ սկսում եմ գրել, չգիտեմ` ինչ ավարտ կունենա գրածս», – խոստովանում է նա:

Նրա գրածները ինքնատիպ ավարտ են ունենում, բայց մի բանում նման են իրար` արտացոլում են այսօրվա իրականությունը:

Read More »Երբ շուրջդ ստեղծում ես հրաշքների աշխարհ