«Թերթերի առաջ հիմա բազմաթիվ խնդիրներ են ծառացած, որոնք աստիճանաբար տանում են սնանկացման, բայց` ոչ վերացման»,- կարծում է Գորիսի «Զանգեզուր» թերթի խմբագիր Գրետա Գրիգորյանը:

Նա ասում է` քանի դեռ թերթն ունի իրեն հավատարիմ ընթերցող, այն կպահպանվի: «Թերթ կարդալու ավանդույթն այսօր էլ շարունակվում է: Իսկ «Զանգեզուր»-ը հիմնականում ընթերցում են մտավորականները, ենթամարզային անցուդարձով հետաքրքրվողներն ու մտահոգվողները», – ասում է թերթի խմբագիրը:

«Զանգեզուր» հասարակական-քաղաքական լրագիրը 77 տարվա պատմություն ունի: Այն լույս է տեսնում 1934թ-ից: Բացի «Զանգեզուրից», Գորիսում հրապարակվում է նաև «Բան ու Գործ» հասարակական քաղաքական խորհրդատվական թերթը:

Գրիգորյանը «Զանգեզուր»-ի խմբագիրն է արդեն 10 տարի, իսկ մինչ այդ երկար տարիներ թղթակցել է այլ թերթերի: Եթե խորհրդային տարիներին թերթի տպաքանակը 4000 էր, ապա այսօր այն հրատարակվում է 1000 օրինակով: Ինչպես նշում է թերթի խմբագիրը` խորհրդային տարիներին իրադարձություններն այնքան շատ էին, որ հազիվ էին հասցնում լուսաբանել: «Մշակութային կյանքն էր չափազանց աշխույժ, իրադարձություններով լի: Հիմա քաղաքում առիթից առիթ է միջոցառում կազմակերպվում»,- ասում է Գրիգորյանը:

Այսօր թերթի լրագրողները հիմնականում անդրադառնում են Գորիս քաղաքի և շրջանի 24 համայնքների հիմնախնդիրներին:

Read More »Գորիսի «Զանգեզուր» թերթի խմբագրությունը ձգտում է ունենալ առցանց տարբերակ

Հայերը թերթ կարդալու առանձնապես մեծ սիրահար չեն, հատկապես Հայաստանում և հատկապես հայկական թերթ, ու սա բոլորին է հայտնի: Պատճառը գուցե տեխնոլոգիական առաջընթա՞ցն է: Բա մինչ ա՞յդ: Հիմա է, որ համացանցի առկայության շնորհիվ ցանկացած պահի կարող ես կարդալ քեզ հետաքրքրող թեմաները, մինչդեռ թերթը գնելու պահին այնտեղ զետեղված նորությունները հաճախ արդեն իսկ կորցրած են լինում «նորություն» կոչվելու իրենց իրավունքը: Բայց, այնուամենայնիվ, Հայաստանում դեռ կան մարդիկ, ովքեր նախընտրում են թերթ կարդալ:

Թերթը, իհարկե, լավ է, բայց ըստ իս այն իրեն սպառել է: Չնայած իմ դասախոսների հորդորներին, թե լրագրողը պետք է թերթ կարդա, ես իմ լուրերը որսում եմ համացանցում կամ, ծայրահեղ դեպքում, հեռուստացույցով ու վստահ եմ, որ շատերն են այդպես վարվում: Իսկ շատերի համոզմունքը, թե «եթե լրագրող ես, ուրեմն պետք է թերթ կարդաս», ինտերնետը չհասկանալու ու հին ավանդույթներից ձերբազատվել չցանկանալու միտումն է: Դա ինձ հիշեցնում է դասախոսներիցս մեկին, ով արգելում էր տպագիր ռեֆերատ հանձնել իրեն:

Թերթն ուրիշ է այն մարդկանց համար, ովքեր տեխնոլոգիաներին լավ ծանոթ չեն, կամ ծայրահեղ դեպքում գտել են մի թերթ, որը հետաքրքիր է: Ես այդպիսին դեռ չեմ գտել:

Read More »Կա՞ մեկը, ով հաճույքով է թերթ կարդում Հայաստանում

Լրացավ «Գրեթերթ» գրական-երիտասարդական ամսաթերթի 5-րդ տարեդարձը: Այն տպագրվում է 2006 թվականից: «Գրեթերթի» հիմնադիրն է արձակագիր, դրամատուրգ, թարգմանիչ Հայաստանի գրողների միության անդամ Գուրգեն Խանջյանը, ով նաև թերթի գլխավոր խմբագիրն է։ Գուրգեն Խանջյանը ծնվել է Երևանում, ավարտել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտը։

Հիմնադրելով պարբերականը Խանջյանը նպատակ դրեց համախմբել երիտասարդ ստեղծագործող ուժերին` արձակագիրներին, բանաստեղծներին, թարգմանիչներին։

«Գրեթերթում» տպագրվում են բացառապես երիտասարդ ստեղծագործողների գործեր՝ բանաստեցծություններ, պատմվածքներ, արձակ, գրաքննադատական հոդվածներ, էսսեներ և այլ գրական աշխատություններ: Այն տպագրվում է 1000 օրինակով:

2006-2011թթ, «Գրեթերթի» 19 համարներում լույս են տեսել 128 հեղինակներ հետևյալ գործերով՝ 375 բանաստեղծություն, 91 պատմվածք, 31 գրականագիտական հոդված, 23 թարգմանություն, 20 էսսե և այլն:

Read More »«Գրեթերթ»-ում հրատարակվել են 128 երիտասարդ հեղինակների ստեղծագործություններ

Վերջերս Երևանում խոսքի ազատությանը նվիրված սեմինար-քննարկման ժամանակ, որին մասնակցում էր նաև լոնդոնյան հռչակավոր «ARTICLE 19» կազմակերպության ավագ իրավախորհրդատու Բոյկո Բոևը, փաստարկվեց, որ  քաղաքական գործիչներն իրենց հասցեին հնչող քննադատություններին պետք է առավել հանգիստ ու հանդուրժողաբար վերաբերվեն, քան «հասարակ մահկանացուները»: Քանի որ նրանք, ինչպես և մյուս` հանրային գործունեությամբ զբաղվող անձինք, իրենք են ընտրել իրենց գործունեության հրապարակային բնույթը, ինչը անխուսափելիորեն նրանց վրա էր սևեռելու առավել մեծաքանակ մարդկանց, այդ թվում` լրագրողների ուշադրությունը:

Իսկ ի՞նչ պատկեր է այս առումով Հայաստանում: Իրենց քաղաքական գործիչ համարող անձինք, մեկը մյուսի ետևից, «վիրավորված ու զրպարտված» բախում են դատարանների դռները` չգիտակցելով, որ արդյունքում առավել վարկաբեկված կարող են լքել դատական դահլիճները:

Ի՞նչն է մղում նրանց այդպես վարվելու` դժվար է ասել, բայց որ նրանցից շատերը խնդիր ունեն հրապարակային գործունեության արդյունքում դույզն-ինչ քննադատություն լսելու, փաստ է: Ավելին` հաճախ առանց վիրավորական բառի իմաստն ըմբռնելու` նրանք շտապում են դատի տալ լրատվամիջոցին` ակնհայտորեն անշահեկան և անհարմար վիճակի մեջ դնելով սեփական անձը, եթե կուզեք` պատիվն ու համբավը:

Read More »Հրապարակային գործունեության պերճանքն ու թշվառությունը կամ Արզաքանցյանն ընդդեմ «Երկրի»