Skip to content

Ծաղրածու խաղավար Լիլիթը /մուլտիմեդիա նախագիծ/

Ծաղրածու խաղավար Լիլիթը մասնագիտությամբ վիդեո մոնտաժող է և սովորում է Երևանի ճարտարապետության և շինարարության պետական համալսարանի Համակարգչային գեղարվեստական նախագծման բաժնում:

Ծաղրածուի աշխատանքը նրա մասնագիտության հետ ոչ մի կապ չունի, բայց Լիլիթն այժմ իր կյանքը չի պատկերացնում առանց փոքրիկների:

Լիլիթը 22 տարեկան է և ապրում է Երևանում:

Հեղինակ` Արմինե Քոչարյան

Այս մուլտիմեդիա նախագիծը Արմինեն պատրաստել է JNews.am խմբագրությունում արտադրական պրակտիկայի ժամանակ

Աղբյուր` JNews.am

Read More »Ծաղրածու խաղավար Լիլիթը /մուլտիմեդիա նախագիծ/

Լրագրողները ստորագրեցին «Առցանց լրագրողի էթիկայի կանոնակարգ»

«Լրագրողներ հանուն ապագայի» հասարակական կազմակերպությունը պատրաստել է «Առցանց լրագրողի էթիկայի կանոնակարգ», որի առաջին բաց քննարկումը տեղի ունեցավ մարտի 30-ից ապրիլի 1-ը Աղվերանում ԼՀԱ-ի կողմից կազմակերպված «Ընտրությունների լուսաբանում առցանց հարթակում» խորագրով դասընթացի ժամանակ:

Կանոնակարգը որոշ խմբագրումներից հետո` ապրիլի 1-ին, ստորագրվեց մասնակից 18 լրագրողների կողմից:

Ըստ ԼՀԱ նախագահ Սուրեն Դեհերյանի` «Առցանց լրագրողի էթիկայի կանոնակարգը» պատրաստվել է կազմակերպության հետ համագործակցող լրագրողների մասնակցությամբ` ընդհանուր աշխատանքային մոտեցումներ ձևավորելու համար, բայց այն կարող է օգտակար լինել յուրաքանչյուրին, ով ցանկանում է տարբերակել համացանցում առկա իրական և որակյալ հրապարակողներին կեղծ և ոչ հավաստի տեղեկություններ տարածողներից:

«Մենք կարևորում ենք մեր գործընկերների ներդրումը փաստաթղթի բարելավման գործում և առաջարկում ենք բոլոր շահագրգիռ կազմակերպություններին հանդես գալ առաջարկություններով և մեկնաբանություններով»,- նշում է Դեհերյանը:

«Ընտրությունների լուսաբանում առցանց հարթակում» խորագրով դասընթացը կազմակերպվել է «Իրազեկ ընտրող» ծրագրի շրջանակներում Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատան ու ԵԱՀԿ Երևանի գրասենյակի ֆինանսական աջակցությամբ:

Read More »Լրագրողները ստորագրեցին «Առցանց լրագրողի էթիկայի կանոնակարգ»

Մոծակ. չի տզզում, չի կծում, երեխաներին էլ շատ է սիրում

Հայկական ինտերնետ աշխարհում կա մի մոծակ, որը չի տզզում, չի կծում և օգտակար է թե’ մանուկների, թե’ նրանց ծնողների համար: Mocak.am կայքը, որն արդեն մեկ տարի հայ մանուկներին մատուցում է սիրված հեքիաթներ, երգեր ու խաղեր, հնարավորություն է տալիս  փոքրիկներին նաև սեփական հեքիաթներով և պատմություններով հանդես գալու:

Կայքի հեղինակը 25-ամյա Հրաչ Շահվերդյանն է, ով այսպիսի կայք պատրաստելով` անակնկալ մատուցեց ընկերուհուն՝ Անահիտ Ալեքսանյանին, ով սիրում է հեքիաթներ գրել մանուկների համար, և այս կայքն էլ այդ հեքիաթների հանգրվանը դարձավ:

Թեև կայքը պատրաստվեց Անահիտի համար, բայց այն սիրեցին նաև հազարավոր մանուկներ: Հրաչն ասում է, որ Mocak.am-ը 0-ից 111 տարեկան երեխաների համար է: Բացի հեքիաթներից, մանկական երգերից և խաղերից այստեղ հնարավոր է գտնել նաև օգտակար խորհուրդներ, հանելուկներ և այլն:

Կայքում հնարավոր է նաև տպագրել երեխաների գրած հեքիաթները, եթե դրանք խմբագրի կողմից հավանության արժանանան:

Իսկ վերջերս «Մոծակ»-ը, Եվրասիա համագործակցություն հիմնադրամի աջակցությամբ, կազմակերպել էր հեքիաթի մրցույթ, որին ներկայացված շուրջ 250 հեքիաթներից ընտրվեցին 20 լավագույնները, և դրանց փոքրիկ հեղինակները մրցանակներ ստացան: Այդ 20 հեքիաթները տպագրվել են մեկ գրքույկում և անվճար բաժանվել են երեխաներին:

Read More »Մոծակ. չի տզզում, չի կծում, երեխաներին էլ շատ է սիրում

Պարսկական արահետ – 2. Իրանում հայկական ռադիոն ամենահներից է

Իրանի ազգային ռադիոհեռուստահեռարձակող ընկերության (IRIB) տարածք այցելելիս ես ստիպված էի կրել իսկական հիջաբ և ոչ թե պարզապես գլխաշոր, ինչպես անում էի մնացած վայրեր գնալիս, իսկ վերարկուիս տակից կրում էի նաև ռուփուշ (մինչև ծունկը հասնող խալաթանման զգեստ):

IRIB-ի (Islamic Republic of Iran Broadcasting) տարածքում է գտնվում Իրանի միակ հայկական ռադիո խմբագրությունը, որի աշխատակազմի հետ էլ գնում էի հանդիպման:

Ընդհանրապես Իրանի պետական հաստատություններում շատ խիստ են վերաբերվում “dress code”-ին: Ու թեև այստեղ գալու համար կարծես ամեն բան ճիշտ էի արել, միևնույն է, իմ մուտքն անխոչընդոտ չանցավ:

IRIB-ի կենտրոնական ընդունարանի երկու կին աշխատողները ստուգում էին կին այցելուների և աշխատակիցների հագուկապը: Իմ այցելության ժամանակ նրանցից մեկը Ղուրան էր կարդում, մյուսն էլ սկսեց զբաղվել ինձնով: Վերջինիս դուր չեկավ այն, որ իմ տաբատը նեղ էր և ոչ թե երկարաճիտ կոշիկներիս վրա էր, այլ տակը: Նրանք արդեն մտադրված էին ինձ ներս չթողնել, սակայն երբ իմացան, որ արտասահմանցի եմ, առավել ևս հայ, որոշեցին թույլատրել: Զուր չեն ասում, որ Իրանում հայերի նկատմամբ առանձնահատուկ վերաբերմունք կա:

Չմոռանամ ասել, ոչ ինձ ուղեկցող հայկական խմբագրությունում աշխատող լրագրողը նախապես խորհուրդ էր տվել ավտոմեքենայի մեջ թողնել պայուսակումս առկա ողջ շպարման միջոցները` ստուգման ժամանակ լրացուցիչ խնդիրներից խուսափելու համար:

Read More »Պարսկական արահետ – 2. Իրանում հայկական ռադիոն ամենահներից է

Պարսկական արահետով – 1. հայացք Իրանի լրագրությանը տեղի հայկական մամուլի միջոցով

Խմբագրի կողմից. Այս հարցազրույցով ՋեյՆյուզը սկսում է հրապարակել երիտասարդ լրագրող Նվարդ Հովհաննիսյանի նյութերի շարքը Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում հայկական մի քանի լրատվամիջոցների, լրագրողների և առհասարակ այս երկրում լրագրողների մասնագիտական գործունեության առանձնահատկությունների և դժվարությունների մասին:

Նվարդը վերջերս է վերադարձել Իրանի Իսլամական Հանրապետությունից, որտեղ երկշաբաթյա վերապատրաստում էր անցնում հայկական «Ալիք» օրաթերթի խմբագրությունում:

Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում է գտնվում հայկական ամենահին գաղութներից մեկը: Ըստ հայկական համայնքի ունեցած տվյալների’ այսօր այս երկրում ապրում է շուրջ 70-80 հազար հայ, որոնք հիմնականում կենտրոնացված են մայրաքաղաք Թեհրանում: Հայ համայնքը դեռևս 19-րդ դարի վերջին ունեցել է իր տպագիր մամուլը: Այսօր էլ համայնքում լույս են տեսնում մի շարք պարբերականներ, որոնց շարքում առավել հայտնի են «Ալիք» օրաթերթը, «Արաքս» շաբաթաթերթը, «Հույս» երկշաբաթաթերթը, «Լույս» հասարակական և մշակութային ամսագիրը: Բացի տպագիր մամուլից այստեղ են պատրաստվում նաև մի շարք առցանց հայկական պարբերականներ, ինչպիսիք են Iranahayer.com, Hamaynk.ir և Hyeli.com լրատվական կայքերը:

Read More »Պարսկական արահետով – 1. հայացք Իրանի լրագրությանը տեղի հայկական մամուլի միջոցով

Գիտնական Միհրան Սեմերջյանի 80-ամյակի կապակցությամբ

«Միհրանն իր առաջին ոսկե մեդալը ստացավ մի դաշնամուրի չափ, անգամ ավելի փոքր հաշվիչ մեքենա պատրաստելու համար: Դա Միհրանի առաջին աշխատանքն էր, իսկ Խորհրդային Միությունում այն կիսահաղորդիչների վրա կառուցված առաջին հաշվիչ մեքենան էր»,- ասում է գիտնական Միհրան Սեմերջյանի կինը՝ Լենա Բադալյանը:

Այս տարի լրանում է գիտությունների դոկտոր Միհրան Սեմերջյանի 80-ամյակը, ով երկար տարիներ ղեկավարել է Երևանի մաթեմատիկական մեքենաների գիտահետազոտական ինստիտուտը (ԵրՄՄԳՀԻ):

Խորհրդային Միության տարիներին այս ինստիտուտը եղել է առաջատար գիտահետազոտական և զարգացման կենտրոն, որը հանդիսացել է  փոքր և միջին չափի համակարգիչների և բարձր հուսալիությամբ հաշվողական համալիրների ստեղծման առաջատարներից: Մինչ 1990 վերջերը ինստիտուտն ունեցել է 7000 հոգի աշխատակազմ, և տեղեկատվական համակարգերի նախագծման և զարգացման ոլորտում համարվել երկրորդը Խորհրդային Միության կազմում:

Այս գիտահետազոտական ինստիտուտը Սեմերջյանը ղեկավարել է 1977 թվականից: Իր աշխատանքային գործունեությունը այստեղ սկսել է որպես տեխնիկ, սակայն նրա գիտական աշխատանքները և աշխատասիրությունը, մի քանի տարի անց բերեցին նրան ղեկավարի պաշտոնին:

«Որպես ղեկավար Միհրանը խիստ էր, բայց և հոգատար: Հնարավորության դեպքում օգնում էր իր աշխատողներին, գործընկերներին: Ոգևորում էր»,- ասում է տիկին Լենան:

Նրա հեղինակությամբ ստեղծվել են Հրազդան և Նայիրի երկրորդ սերնդի, ինչպես նաև ԷՍ-1030 և ԷՍ-1045 երրորդ սերնդի խոշոր համակարգիչներ:

Read More »Գիտնական Միհրան Սեմերջյանի 80-ամյակի կապակցությամբ

The Unborn Daughters of Armenia: Experts voice alarm on female child abortion /Digital Story/

The girl’s name would be Naneh. A sweet name for a girl, Armineh Gabrielyan says. The girl, who was never born. Armineh was forced to make an abortion.

“I still remember my girl’s every movement, I remember her every heartbeat, her – inside me. I still love her,” she says (Armineh Gabrielyan’s name has been changed to protect her privacy).

Mane, Ani, Elen, Lilit, Narine, Astghik, Mary… these are all popular Armenian female names. Names of daughters, who were never born.

Armineh was 22, when she graduated from university and got married.

“After a month, I learnt that I’m pregnant,” Armineh says. “When my husband and his family learnt that it was going to be a girl, they made me kill my baby”.

Armineh cannot have babies anymore, because of the abortion. Now in her thirties, Armineh’s eyes get wet and hands tremble as she tells the story.

And she’s one among tens of thousands.

According to Armenia’s National Statistics Service (NSS) the number of abortions varied between 12 to 14 thousands from 2008-2010. While there is no official data on how many of the aborted children are female, latest data released by Karine Kuyumjyan, Head of Census and Demography Division at NSS, more than 43 thousand children where born in 2011, of which more than 23 thousand were boys, while the number of girls was 20 thousand.

Read More »The Unborn Daughters of Armenia: Experts voice alarm on female child abortion /Digital Story/

How I became the victim of my own experiments

There was a book that influenced me to such a degree, that after being given a beautiful red rose in the street by a blond and extremely handsome stranger, made me accept the gift, walk several meters far, threw it into rubbish can and instantly disinfect my hands with a hand sanitizer.

I was a college sophomore when I came across a book, called “The Sword and the Shield: The Mitrokhin Archive and the Secret History of the KGB”. Christopher Andrew’s highly criticized book was about a senior archive officer at Soviet intelligence service headquarters in Lubyanka, Russia, who risked his life by copying a huge amount of confidential information of KGB operations throughout the cold war.

Read More »How I became the victim of my own experiments

The simple phrase changed my life

The story you’re going to read doesn’t differ much from other inspirational stories that we hear from almost everywhere; from our parents at home, teachers at school, lecturers and professors at university, from friends, from books or on the internet.

My story begins from a hot July day, when me, being an eleven-years-old girl, was going with my mom to get admission to one of the best step-dance-studios in Yerevan.

I had so much interest in that dance, watching step-concerts on TV, pretending dancing at home in front of the mirror, that, even having gone in for completely different dances like Armenian folk dances, latino for more than 5 years, I had a great desire to make this wish a reality.

Even to remember my fright, anxiety, and the responsibility I felt towards my mom, now brings a wide smile to my face.

The toughest selection finally passed, and I was not accepted to the group. The first loss for the eleven-years-old girl. In the evening, going back home, I was feeling broken, like my whole life was destroyed, I couldn’t look at mom, the feeling of shame, disappointment was killing me.

On the way back home, on the public transport, the bus stopped at the bus stop, and there’s a huge advertisement on the board;

”Nike: Just Do It ”.

The simple phrase off four simple words, this simple sentence changed a lot in me.

Read More »The simple phrase changed my life

The Stranger through my lens

Blue eyes, lined attractive feature, white hair and a calm voice – “Take as much photos as you want, I don’t mind and I’m not in hurry”.

The first day with my camera in street and the first portrait I took. I was afraid of everyone and everyone was afraid of me.

I got complex to look through my lens until I met this stranger on Tumanyan Street. I didn’t ask his name, didn’t now who  he was, but I took a portrait of him.

In the evening, uploading the photos from camera I was disappointed with the images I took.

Nearly all the pictures that I did were dark, nothing saying about faces or views.

Different thoughts come to me – “I am not for doing this… I should stop taking photos… I will never succeed to take a single good image…”.

And here comes my inspiration – the pleasant, patient old man’s portrait. 

A year passed, I am still photographing and I see my future in it.

 

This article was one of the assignments at the Youth in the 21st Century: Debating and Producing Media Workshop organized by Open Society Foundations-Armenia, Open Society Foundations Youth Program and IDEA (International Debate Education Association) from Jan 26 to Feb 6, 2012 at Aghveran. The writer was one of the participants at the workshop.

Source: JNews.am

Read More »The Stranger through my lens