Անժելիքի պատմությունը՝ սիրիական պատերազմից
13 տարեկան սիրիահայ Անժելիքին հանդիպեցի Հայկական Կարմիր Խաչի երիտասարդական բաժնի կազմակերպած սիրիահայ երեխաների կայուն զարգացման ծրագրի շրջանակներում։ Հաճախ էի շփվում Անժելիքի հետ: Հանդիպումներից մեկի ժամանակ նա ինձ պատմեց այն ամենի մասին, ինչի միջով անցել էր իր ընտանիքը սիրիական պատերազմի առաջին իսկ օրվանից։
Անժելիքի ընտանիքը Սիրիայի Հալեպ քաղաքից է: Այստեղ են ապրել նաև նրա տատիկն ու պապիկը, որոնց տանը սիրում էր լինել Անժելիքը: Այցելություններից մեկի ժամանակ, երբ ընտանիքի անդամները սենյակներից մեկում ջերմորեն զրուցելիս են եղել, հանկարծ խլացնող ձայն է լսվել, լուսամուտը կոտրվել է, և հրազենի գնդակը, հայտնվելով սենյակում, սկսել է այս ու այն կողմ նետվել։
«Այդ մի քանի վայրկյանները հավերժություն էին թվում, կարծես, քարացել էինք, շունչներս պահած սպասում էինք, թե երբ պետք է գնդակը ընկնի», – հիշում է Անժելիքը:
Գնդակը, բարեբախտաբար, չի դիպչում Անժելիքի ընտանիքի անդամներից և ոչ մեկին, բայց մտահոգության պատճառ է դառնում բոլորի համար: «Սա անսպասելի հարված էր մեզ համար: Սրան հաջորդեցին հաջորդ կրակահերթերը», – ասում է Անժելիքը:
Այս դեպքից հետո 13-ամյա աղջնակը մոտ մեկ շաբաթ դպրոց չի գնում: Փակվում է սենյակում և անկողնուց դուրս չէի գալիս։ Իրեն անպաշտպան ու ընկճված է զգում։ Սակայն երբ հայրիկը սենյակ է մտնում, կարծես մի ակնթարթ ամեն ինչ մոռանում է, թեպետ հաջորդ հարվածը երկար չի սպասեցնում։