Գյուղատնտեսությունը զարգացող եւ մշտապես ներդրումներ պահանջող ոլորտ է, քանի որ ունի բարդ կառուցվածք ու գործառույթներ: Գյուղտնտեսության աշխատողի պարագայում առայժմ դժվար է պատկերացնել Հայաստանում աշխատանքային օրենսգրքին համապատասխանող աշխատանքային հարաբերություններ:

Համաձայն Աշխատանքային օրենսգրքի՝ Աշխատողը գործունակ այն քաղաքացին է, որն աշխատանքային պայմանագրի հիման վրա գործատուի օգտին կատարում է որոշակի աշխատանք, որի դիմաց ստանում է աշխատավարձ։ Մինչդեռ գյուղատնտեսության ոլորտը տարբերվում է նրանով, որ այս ոլորտում աշխատողների մեծ մասն աշխատում է սեփական գյուղացիական տնտեսությունում:

Ըստ վիճակագրական տվյալների՝ 2016 թ. Հայաստանում գյուղատնտեսության ոլորտում զբաղվածների թիվը կազմել է 338 հազար մարդ, որոնց գերակշռող մասը ոչ ֆորմալ աշխատողներ են։

Ըստ Գյուղատնտեսության նախարարության իրավաբանական վարչության պետ Գուրգեն Ավագյանի, ոչ ֆորմալ աշխատողների թիվը գնալով նվազելու է ոլորտում առկա մի շարք զարգացումների շնորհիվ:

«Գյուղատնտեսության ոլորտի զարգացմանն ուղղված ծրագրերի, տնտեսությունների ընդլայնման եւ զարգացման արդյունքում ոլորտում հետզհետե ավելանում է  վարձու աշխատողների թվաքանակը, եւ կայանում են աշխատանքային հարաբերություններ, ինչն էլ նպաստում է ոչ ֆորմալ հատվածի նվազմանը», – ասում է Ավագյանը:

Read More »Գյուղատնտեսության ոլորտում աշխատողների իրավունքների պաշտպանության խնդիրները

Սեպտեմբերի 28-ի երեկոյան, Վանաձորում մասնագիտական պարտականությունները կատարելիս ֆիզիկական բռնության է ենթարկվել «Լոռի» հեռուստաընկերության գլխավոր խմբագիր Նարինե Ավետիսյանը։ Իր ֆեյսբուքյան էջում, Ավետիսյանը միջադեպի մասին գրառում է կատարել, նշելով, որ մեկնել էր նկարահանելու թե ինչպես են հորդառատ անձրեւի պայմաններում Վանաձորի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցուն կից կամրջի վրա ասֆալտապատում իրականացվում: Նկարահանումներ կատարելու պահին, ըստ Ավետիսյանի, «Շինպլյուս» շինարարական կազմակերպության ղեկավար Տիգրան Նազարյանն իր աշխատակիցների հետ հարձակվել է Ավետիսյանի վրա, ոլորել թևերը, նրան գցել գետնին ու խլել հեռախոսը։

Միջադեպի փաստով քրեական գործ է հարուցվել։

Դեպքի առնչությամբ մի շարք լրագրողական կազմակերպություններ հայտարարությամբ են հանդես եկել, մասնավորապես նշելով. «Ստիպված ենք արձանագրել, որ ըստ մեր բազմամյա դիտարկումների՝ տասնյակ այսօրինակ գործեր անարդյունք են մնացել, և մեղավորները պատասխանատվության չեն ենթարկվել։ Այս միջադեպն էլ նմանատիպ իրավախախտումների անհետևանք մնալու և ձևավորված անպատժելիության մթնոլորտի արդյունք է։ Ընդ որում, առաջին անգամ չէ, երբ իր աշխատանքը կատարելիս Նարինե Ավետիսյանը ճնշման է ենթարկվում»։

Read More »Վանաձորում բռնության է ենթարկվել «Լոռի» ՀԸ գլխավոր խմբագիրը

Մեկ տարի առաջ`2016թ. հուլիսի 29-ի լույս 30-ի գիշերը, Երեւանի Խորենացի փողոցում գտնվող՝ ՀՀ ոստիկանության պարեկապահակային ծառայության (ՊՊԾ) գնդի վրա «Սասնա ծռեր» խմբի հարձակումից հետո երկու շաբաթ տեւած դրամատիկ իրադարձությունները հասան գագաթնակետին։ Իշխանությունների ձեռնարկած գործողությունների արդյունքում զինյալները հանձնվեցին, իսկ շարունակական բնույթ կրող հակակառավարական բողոքի ցույցերը ճնշվեցին՝ արցունքաբեր գազի, ձայնալուսային նռնակների եւ այլ հատուկ միջոցների կիրառմամբ։

Այդ գործողությունների ընթացքում ոստիկանների եւ նրանց աջակցությունից օգտվող քաղաքացիական հագուստով անձանց հարձակումների թիրախ դարձան նաեւ տարբեր ԶԼՄ-ների 27 լրագրող եւ օպերատոր, որոնցից 19-ը ենթարկվեցին ֆիզիկական բռնությունների, 8-ը՝ մասնագիտական գործունեության այլ խոչընդոտումների։ Ընդ որում՝ այս ամենը զուգորդվել է լրատվամիջոցների աշխատակիցների ֆոտո եւ տեսախցիկները միտումնավոր ջարդելով կամ վնասելով, դրանց հիշողության սարքերն առգրավելով, նկարահանված կադրերը ոչնչացնելով եւ այլն։

Read More »Պահանջ՝ բացահայտելու 2016թ. Սարի թաղում լրագրողների դեմ կիրառված բռնության դեպքերը

Գեղարքունիքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանում դատավոր Վահագն Մելիքյան նախագահությամբ ընթացող Դավիթ Դումիկյանի սպանության գործով ս.թ. հուլիսի 11-ին նշանակված հերթական դատական նիստի ժամանակ խոչընդոտվել է «Կենտրոն» հեռուստաընկերության լրագրողների՝ դռնբաց դատական նիստին ներկա գտնվելու և այն լուսաբանելու իրավունքը: Նկարահանող խմբին մինչ դատական նիստի մեկնարկը դահլիճից դուրս են հրավիրել դատական նիստի կարգադրիչները: Սա բացառիկ դեպք է, երբ դռնբաց դատական նիստի դահլիճից  լրագրողները հեռացվում են՝ առանց դատարանի համապատասխան որոշման:

Դռնբաց դատական նիստին լրագրողների մասնակցությունը երաշխավորված է ինչպես ներպետական, այնպես էլ միջազգային օրենսդրությամբ: Քրեական դատավարության լուսաբանման խնդրին անդրադարձել է նաև Եվրոպայի Խորհրդի Նախարարների Կոմիտեն իր R (2003) 13 հանձնարարականով, որը սահմանում է, որ հասարակությունը պետք է կարողանա ստանալ տեղեկություններ դատական իշխանության գործունեության վերաբերյալ, ուստի լրագրողները պետք է կարողանանան ազատորեն լուսաբանել քրեական արդարադատության համակարգի գործունեությունը: 

Արձանագրում ենք, որ տեղի է ունեցել խոսքի ազատության և լրագրողների մասնագիտական գործունեության խոչընդոտում, ինչպես նաև խախտվել է դռնբաց դատական նիստի հրապարակայնության սկզբունքը:

Read More »Լրագրողների աշխատանքը ապօրինաբար խոչընդոտվել է դատարանում

49-ամյա Հովիկ Ժամգոչյանը Հալեպի տասնյակ տարիների ոսկերչության փորձով մշակված ճաշակն այսօր ներկայացնում է Երեւանի Հյուսիսային պողտայի Տաշիր սթրիթում գտնվող Վերնիսաժի խանութներից մեկում:

Ժամգոչյանը կնոջ, որդու եւ դստեր հետ Հալեպից Հայաստան էր եկել 2012թ. շրջագայելու նպատակով: Նրանց վերադարձը կանխեց Սիրիայի պատերազմի մասին լուրը: Ընտանիքը որոշեց չշտապել վերադառնալ Հալեպ՝ հույս ունենալով, որ շուտով ամեն ինչ կվերջանա: Սակայն մեկ տարի անց նկատելով, որ ոչ մի դրական տեղաշարժ չկա՝ Ժամգոչյանը վերադարձավ Հալեպ՝ ոսկերչական բիզնեսը փրկելու:

«Ավերածություններու ականատեսը եղա, չի գտա դրացիներուն եւ ընկերներուն, սակայն Հալէպ մնալ եւ բիզնեսը վերանորոգել որոշեցի»,- ասում է Հովիկը:

Մեկ տարի Հալեպում ապրելուց հետո, հիասթափված ոչ միայն պատերազմի հետեւանքներից, այլ նաեւ իր գործից՝ Հովիկը վերադարձավ Հայաստան՝ վերջնականապես հաստատվելու մտադրությամբ:

Հայաստանում ոսկերչության շուկային անծանոթ լինելով՝ հալեպահայ գործարարը, այնուամենայնիվ, որոշեց փորձել իրեն այս ոլորտում եւ արծաթյա զարդեր ներկրեց` առաջնորդվելով «եթե գործը քու գործը չէ, տունդ կքանդե» սկզբունքով:

Read More »«Հալեպ պզտիկ ատենեն մեզի հայկականը կը ներարկեին». Ժամգոչյանների ընտանիք

Սիրիահայ երիտասարդ հոգևորական Տեր Պարգև Պալգևորգյանը յուրաքանչյուր ուրբաթ Երեւանի Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում հանդիպում է վերջին տարիներին Սիրիայից Հայաստան գաղթած հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ, ովքեր գալիս են  նրա քարոզախոսությունը լսելու: 

Տեր Պարգևը ծնունդով Հալեպից է, ամուսնացյալ քահանա է և ունի մեկ դուստր: 2001-2008թթ. սովորել է Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսության դպրեվանքում: 2013թ. դեկտեմբերին Տեր Պարգևը նշանակվել էր Հալեպի Ս. Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցու հոգևոր հովիվ: 2016 թ. օգոստոսից Հալեպից տեղափոխվել է Հայաստան:  

Մինչև Տեր Պարգևի Հայաստան գալը, սիրիահայ համայնքի հետ հանդիպումներն անցկացնում էր Տեր Հայկազ Մասոյանը, ով նույնպես սիրիահայ հոգևորական է եւ այժմ ծառայում է Ջրվեժի եկեղեցում:

Տեր Պարգև քահանան ծառայում է Մրգավան գյուղի Սուրբ Հակոբ եկեղեցում: Քահանան ասում է, որ համայնքի  բնակիչները խանդավառությամբ են ընդունել նրան:

«Մանկութունես արդեն սեր ունեի կրոնի ու հայերենի դասերի հանդեպ, այդ էր պատճառը, որ մղեց զիս երթալու դպրեվանք և ուսանելու ու հոգևորական դառնալու, որպեսզի ծառայեմ Աստուծոյ և մարդկանց»,- ասում է Տեր Պարգևը:

Read More »Հալեպահայ քահանա. «Դեռևս խրթին է սիրիահայերի և տեղի հայերի միջև կապը»

Սիրիահայ Սիլվա Առաքելյան-Գասարճյանի հետ ծանոթացել եմ համացանցի միջոցով։ Մեզ միավորել է հայրենիքի, հայոց լեզվի, հայ մշակույթի նկատմամբ ունեցած հոգածությունն ու սերը: Չնայած մեր տարիքային մեծ տարբերությանը` հետաքրքիր զրույցների եւ շփման եզրեր միշտ գտնում ենք: Մինչ սիրիական պատերազմի սկիզբը նա ապրել է Սիրիայի Հալեպ քաղաքում, սակայն  ծնվել է Ռաքքայում՝ Դեր Զոր անապատի մոտ ընկած փոքրիկ հայաբնակ գաղութում։ Եղել է մանկավարժ` տեղի դպրոցում շուրջ տասներկու տարի դասավանդելով հայոց լեզու և արաբերեն:

Ամուսնացել է հալեպաբնակ երիտասարդի հետ, ունի երեք զավակ։ Նրանցից ավագը ապրում և ստեղծագործում է Դամասկոսում` թրքագետ է, լրագրող։ Աղջիկը Լաթաքիայում է ապրում իր ընտանիքի հետ, իսկ ինքը սիրիական պատերազմից հետո տեղափոխվել է կրտսեր որդու մոտ, ով ապրում և աշխատում է ԱՄԷ-ի Տուպայ քաղաքում:

Երբ խոսում է հայրենիքի մասին, հնարավոր չէ չնկատել նրա մեծ  խանդավառությունն  ու սերը հայրենիքի հանդեպ և այն անժխտելի փաստը, որ չի կարողանում և չի ուզում զատել Սիրիան Հայաստանից.

Read More »Հայրենիքի կարոտը հոգում լուռ պահած

57-ամյա Հակոբ Թամիրյանը կնոջ և երկու երեխաների հետ Սիրիայից Հայաստան է տեղափոխվել 2014թ.։ Ծննդավայր Հալեպից պատմական հայրենիք տեղափոխվելու պատճառ դարձավ Սիրիայում բռնկված քաղաքացիական պատերազմը, ինչը սպառնալիք դարձավ նաև այդ երկրում ապրող հայկական համայնքի համար։ Ինչպես Թամիրյանն է ասում, Սիրիայից մեկնելն ինքնին շատ դժվար էր, քանի որ հստակ որոշում չի կայացվել, այլ վախի մթնոլորտում ապրելով և վտանգը զգալով՝ նպատակ է դարձել օր առաջ հեռանալ այնտեղից՝ ինչ ճանապարհով էլ լինի։ Թամիրյանը մասնագիտությամբ գաստրոէնտերոլոգ-թերապևտ է։ Նա իր ընտանիքով նախ հաստատվեց Երևանում, այնուհետև տեղափոխվեց Գավառ։ Մայրաքաղաքից տեղափոխվելու պատճառը պարզ էր. աշխատանքի առաջարկն առաջինը Գավառից եղավ, իսկ սպասելու այլևս ժամանակ չկար։

Գավառի բժշկական կենտրոնում թերապևտի թափուր աշխատանքի մասին տեղեկանալով՝ անմիջապես դիմել է և 15 օր անց ընդունվել աշխատանքի։ Առաջին մեկ ու կես տարին Թամիրյանն ամեն օր Երևանից էր մեկնում աշխատանքի։ Իսկ երբ նշանակվեց նույն բժշկական կենտրոնի ինֆեկցիոն բաժանմունքի վարիչ, արդեն հնարավորություն ունեցավ նաև տուն վարձել Գավառում։ Այժմ աշխատանքային օրերին Թամիրյանն ապրում և աշխատում է Գավառում, իսկ հանգստյան օրերին գալիս է Երևան՝ ընտանիքի մոտ։

Read More »Հալեպից Գավառ. բժիշկ Հակոբն առանց սահմանների

Գալինե Չամիչյանն արդեն հինգերորդ տարին է իր ծնողների և քրոջ հետ ապրում է Երևանում։ Գալինեն կամ Գալլան (այսպես են նրան դիմում ընկերները) ծնունդով Հալեպից է։ Երբ Սիրիայի քաղաքացիական պատերազմը սկսվեց, նա վեցերորդ դասարանում էր։ 

«Ամեն ինչ շատ լավ էր մինչև պատերազմը: Մի օր, առավոտյան 9-ին պայթյուն լսվեց. պատուհանները ճնշումից կոտրվեցին: Մենք դպրոցում էինք։ Աշակերտներին արագ իջեցրին առաջին հարկ, մի քանի րոպե հետո հայրս եկավ ինձ տուն տանելու», – պատմում է Գալլան։

Նա հիշում է, որ փողոցում կրակոցներ էին հնչում, այդ պատճառով հայրը շատ արագ էր մեքենան վարում: «Երբ հասանք տուն, մայրս խնդրեց գնամ իմ սենյակ: Ես զանգահարեցի ընկերուհուս, ում հետ սկսեցինք քննարկել այդ օրվա դեպքը, քանի որ մեզ ոչինչ չէին ասում: Ամեն ինչ հասկացա, երբ հեռուստացույցը միացրի: Հայտնում էին այդ օրվա դեպքի մասին»։

2012թ.՝ Ռամադանի օրերին, Գալլայի ընտանիքը որոշեց մեկ ամսով մեկնել Բրյուսել, սակայն Բրյուսելից հետևելով Սիրիայում շարունակվող հակամարտությանը՝ որոշեց ավելի երկար մնալ Եվրոպայում։ Այնուհետև նրանք ընտանիքով տեղափոխվեցին Լիբանան, բայց ինչպես ասում է Գալլան, այնտեղ չհարմարվելով՝ որոշեցին տեղափոխվել Հայաստան:

«Սկզբից շատ դժվար էր, բայց հիմա ունեմ շատ լավ ընկերներ: Պատրաստվում եմ հաջորդ տարի դիմել Ամերիկյան համալսարան»,- ասում է նա։

Read More »Սիրիական պատերազմի սկիզբը Գալինեի հուշերում

Ծափաթաղը Սևանա լճի ափին գտնվող փոքրիկ համայնք է, որն ամռան շրջանում դառնում է զբոսաշրջիկների սիրելի վայրերից մեկը՝ շնորհիվ համայնքում գտնվող միակ հյուրանոցի։ Նախորդ ամառ արձակուրդս անցկացրի հենց այստեղ, ուր այցելել էի քեռակնոջս և զարմուհուս հետ։

Երեւանից 126 կմ հեռավորության վրա գտնվող այս գյուղն ունի մոտ 400 բնակիչ։ Այստեղ հիմնականում զբաղվում են անասնապահությամբ և ձկնորսությամբ: 

Հյուրանոցի աշխատողների մեծ մասը եւս այս գյուղից են։ Ճաշարանի մատուցողուհու խոսքով՝ գյուղի դպրոցն ունի ընդամենը 20-30 աշակերտ։

Տուրիստական սեզոնի շնորհիվ ակտիվանում է նաեւ ծափաթաղցիների կյանքը։ Առաջին հայացքից տպավորությունն այնպիսին է, որ գյուղի բնակիչներն ապրում են աշխարհից կտրված, բայց իրականում նրանք շատ լավ ծանոթ են նորարարական հնարքներին։ Ինձ տպավորեց այն, որ գյուղի գրեթե բոլոր տների տանիքներին առկա են արևային ջրատաքացման համակարգեր։

[[wysiwyg_imageupload:270:]]Հյուրանոցից ճաշարան տանող մոտ 400 մետր ճանապարհահատվածը պատճառ է դառնում շփվելու, ծանոթանալու տեղացիների հետ, ինչին նրանք մեծ սիրով ու ժպիտով են արձագանքում։ Այստեղ, ծանոթ թե անծանոթ, բոլորն իրար բարևում են։ Իսկ ճանապարհիս անփոխարինելի ընկերը սևուկ շնիկն էր դարձել, որին բոլորը սիրում եւ կերակրում էին։

Read More »Ծափաթաղը իմ սրտում