Վերջերս ներկա էի Հակոբ Պարոնյանի անվ. Երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի «Էսպես մինչև ե՞րբ…» ներկայացմանը: Այն շատ արդիական և հետաքրքիր էր, և շոշափվում էր հայ ընտանիքի առօրյա խնդիրները: Ներկայացման մեջ խաղում էին անվանի դերասաններ, այդ թվում` Ռուզաննա Գասպարյանը, Բորիս Պեպանյանը, Սամվել Բաղինյանը և Ավո Խալաթյանը: Բայց որքան ոգևորություն ապրեցի ներկայացումից, այդքան էլ հիասթափություն`մեր հայ հանդիսատեսից, երբ նույն դահլիճում նկատեցի այնպիսի մարդկանց, որոնք իրենց պահվածքով մշտապես խանգարում էին մյուսներին դիտելու ներկայացումը:

Նախ ասեմ, որ դահլիճում նստատեղերի մեծ մասը դատարկ էին. նստած էին մի քանի տարեց ամուսիններ, որոնցից մի քանիսը իրենց հետ բերել էին նաև թոռնիկներին՝ հավանաբար նրանց մեջ թատրոնի նկատմամբ հետաքրքրություն սերմանելու նպատակով: Կային նաև երիտասարդ զույգեր:

Դահլիճում իրարանցում սկսվեց, երբ մի խումբ դպրոցականներ եկան իրենց ուսուցչի ուղեկցությամբ, որը սկզբում ներկաների մոտ մեծ ոգևորություն առաջացրեց: Սակայն հիասթափությունը շատ հեռու չէր, երբ դպրոցականների պահվածքից պարզ դարձավ, որ նրանք այստեղ էին միայն «խստապահանջ» ուսուցչուհու պարտադրանքով և, դեռ ներկայացումը չսկսված, նրանք փորձում էին պարզել, թե որքան է տևելու այն:

Read More »Լավ ներկայացում, վատ հանդիսատես

Իմ ուսանողական օրը սկսվում և ավարտվում է երթուղային տաքսում: Արդեն երկու տարի է, ինչ ես ամեն օր` առավոտյան, նստում եմ մեր շենքի կողքից իր երթը սկսող 13 համարի երթուղայինը, իսկ դասերից հետո տուն վերադառնում նույն երթուղայինով: Այս ընթացքում արդեն հասցրել եմ լավ ծանոթանալ 13-ի և՛ վարորդներին, և՛ մեքենաներին:

Մեքենաների վերաբերյալ բավարար է ասել, որ բոլորը «ՌԱՖ» մակնիշի են: Իսկ վարորդներից կցանկանայի առանձնացնել հատկապես երկուսին, որոնցից մեկի անունը դրել եմ «Դժգոհիկ», իսկ մյուսինը` «Ռոմանտիկ»:

Դժգոհիկը մոտ 40 տարեկան տղամարդ է` մռայլ դեմքով, «ռաբիս» և սրտաճմլիկ երաժշտական նախասիրություններով: Նա ունի մի վատ սովորություն. մշտապես քթի տակ չարագուշակ բաներ է փնթփնթում` «երկիրը` երկիր չէ» կամ «երկիրը ղեկավարում են անգրագետները»: Նրա կողքին նստող ուղևորներին թվում է, թե Դժգոհիկն իրենց հետ է խոսում և, քաղաքավարությունից ելնելով, պարզապես գլխուները տմբտմբացնում են:

Դժգոհիկը բացարձակ տանել չի կարողանում երկու բան. առաջին, երբ կանգառից դուրս կանգառ են պահանջում և երկրորդ, երբ առավոտյան իրեն 1000 կամ 5000 դրամանոց են տալիս: Երկու դեպքում էլ նա  անասելի  այլայլվում է և սկսում ավելի բարձր փնթփնթալ ու դժգոհել` «մեղավորին» դնելով անհարմար վիճակի մեջ:

Read More »Երթուղային տաքսի N13

Նարե Տեր-Գաբրիելյանը հարցազրույց է վերցրել Հայաստանի նախագահին առընթեր` Սևանա լճի խնդիրների հանձնաժողովի նախագահի տեղակալ, կենսաբանական գիտութունների դոկտոր, պրոֆեսոր Ռաֆայել Հովհաննիսյանից:

– Պրն. Հովհաննիսյան ի՞նչ կարծիք ունեք Սեւանի ավազանում ոսկու վերամշակման գործարանի կառուցման գաղափարի վերաբերյալ:

– Նախ ասեմ, որ այդ գաղափարը ծագել էր մեր ոսկու հանքերը շահագործող օտարերկրացիների մոտ: Նպատակը մեկն էր. ֆաբրիկան մոտեցնել բուն հանքավայրին: Դրանով նրանք ազատվում էին հանքը երկաթուղով Արարատ տեղափոխելու հոգսից, հետևաբար ավելի մեծ շահույթ ստանալով: Մի բան, որ անթույլատրելի էր:

– Իսկ ինչու՞ էր անթույլատրելի:

– Որպեսզի շատ չծավալվեմ, ասեմ, որ հանքաքարից ոսկու կորզման ժամանակ կիրառվում է ցիան, իսկ դա գոյություն ունեցող ամենասարսափելի թույնն է: Ուրեմն այդ ցիանը և այլ վնասակար նյութեր լցվելու էին Սևան` ոչնչացնելով ողջ կենդանական աշխարհը, բուսականությունը: Եթե չմոռանանք, որ Սևանի ջրերով ոռոգվում է Արարատյան դաշտը, պետք չէ մեծ երևակայություն ունենալ պատկերացնելու, թե ինչ անդառնալի աղետ էր սպառնում ժողովրդին:

– Իսկ մի՞թե մեր իշխանությունները չէին պատկերացնում նման հետևանքների մասին:

Read More »Սեւանի ավազանում ոսկու վերամշակման գործարան չի կառուցվի

Ինչպես հայտնի է, շատ ուսանողներ, ովքեր ապրում են Երևանից դուրս, ամեն առավոտ ուսանողական մեծ ու հարմարավետ ավտոբուսներով գալիս են դասի: Ես էլ ապրում եմ Հրազդանում  և ամեն օր, առավոտյան ժամը 7:10 կանգառում սպասում եմ ուսանողական ավտոբուսի: Ճանապարհը տևում է մոտ մեկ ժամ: Դասերը սկսվում են ժամը 9-ին:  Ընդհանուր առմամբ ուսանողական ավտոբուսով դասի գալը շատ հետաքրքիր է. ծանոթանում ես նոր մարդկանց հետ, նոր ընկերներ ես ձեռք բերում, ամեն առավոտ միասին ասել-խոսելով գնում ենք դասի: Բայց…

Ուսանողական ավտոբուսներում մի չգրված կանոն կա. ամեն ուսանող ունի իր հաստատուն տեղը, այսինքն` այն աթոռը, որի վրա բացի իրենից չի կարող նստել ոչ ոք: Հաստատուն է նաև երթևեկության տոմսի արժեքը` 350 դրամ:

Բայց խնդիրը նրանում է, որ ուսանողական ավտոբուսից օգտվող ուսանողների թիվը չի համապատասխանում ավտոբուսի աթոռների թվին: Եվ արդյունքում ամեն սեպտեմբերի 1-ից 15-ը ուսանողների մեջ մի իսկական որս է սկսվում աթոռների համար կամ մեկ բառով ասած` «աթոռակռիվ»:

Սակայն այդ կռվի մեջ պետք է հաշվի առնել մեկ նրբություն: Անձեռնմխելի են այն աթոռները, որոնք անցնում են «ժառանգաբար»: Օրինակ. մեծ քրոջից փոքրին կամ մի բարեկամից մյուսին և այլն:

Եվ Աստված չանի, որ հանկարծ ավտոբուսը կամ նրա վարորդը փոխվի, որը տեղի ունեցավ մեր ուսանողական ավտոբուսի հետ:

Read More »Չգրված օրենքի խախտում. ուսանողական ավտոբուսի աթոռները այլևս «անձեռնմխելի չեն»

Վերջին ամիսներին ճանապարհային ոստիկանությունը հետիոտներին, մեղմ ասած, ակտիվորեն հորդորում է չխախտել երթևեկության կանոնները և փողոցը հատել թույլատրելի վայրերում կամ օգտվել գետնանցումներից: Ոստիկանությունը նաև հայտարարում է, որ հարյուրավոր հետիոտներ արդեն տուգանքի են ենթարկվել կանոները խախտելու համար:

Բայց արի ու տես, որ մարդիկ շարունակում են փողոցը հատել այնտեղ, որտեղ համարում են հարմար` անգամ այն վայրերում, որտեղ հարևանությամբ գետնանցում կա: Հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ չեն օգտվում գետնանցումներից,  չէ՞  որ  դրանք ստեղծվել են հենց անվտանգություն ապահովելու նպատակով:

Խոստովանեմ, որ ես նույնպես խուսափում եմ օգտվել գետնանցումներից` դրանք համարելով ոչ պակաս վտանգավոր, քան փողոց հատելը ոչ թույլատրելի հատվածներում:

Երևանում գետնանցումների ապահով լինելը առայժմ հարաբերական է, քանի որ դրանք ոմանց համար դարձել են բնական կարիքները հոգալու հարմարավետ վայր, որի հետևանքով գետնանցումներից գարշահոտ է գալիս, իսկ պատերին գրված հայհոյանքներն էլ իրենց հերթին են մեծ տհաճություն պատճառում: Նաև ոչ ոք չի կարող երաշխավորել, որ գետնանցումում խոշտանգման չես ենթարկվի հարբած թափառականի, գողի կամ ավազակի կողմից: Նման մեկ օրինակի մասին լուրը բավարար է, որ երբևէ չցանկանաս օգտվել դրանցից:

Read More »Գետնանցումների ապահով լինելն առայժմ հարաբերական է

Մեր օրերում հաճախ է պատահում, որ ականատես կամ մասնակից ես լինում այնպիսի դեպքերի, որոնք տպավորվում են և երկար ժամանակ հանգիստ չեն տալիս քեզ:

Վերջերս մի դեպքի ականատես էլ ես դարձա, երբ սովորականի պես դասից տուն էի վերադարռնում և, ինչպես մյուս հետիոտները, ճանապարհը հատեցի նախատեսված վայրում:

Սակայն րոպեներ անց նույն հատվածում թույլատրելի արագությունը գերազանցած մի ավտոմեքենա վրաերթի ենթարկեց այդտեղ հայտնված փողոցային շանը:

Ավտոմեքենան անհետացավ, իսկ շան դիակը երեք օր շարունակ մնաց հետիոտնի համար նախատեսված անցումի հատվածում և խանգարում էր թե° երթևեկությանը, թե° մարդկանց` փողոցը հատելիս: Տիրում էր համատարած անտարբերություն: Ավտոմեքենաները շրջանցում էին այն, իսկ մարդիկ` հատելով փողոցը, մի պահ խղճալի հայացք էին գցում շան դիակի վրա և շարունակում:

Միայն չորորդ օրը այն տարան:

Read More »Ականատես. վրաերթ, փախուստ և … շան բախտ

Մի քանի օր առաջ առիթ ունեցա ներկա գտնվել Երևանի հայտնի հյուրանոցներից մեկի գործընկերների համար կազմակերպված ամենամյա միջոցառմանը: Ինչպես նշված էր հրավիրատոմսում բանկետի ընթացքում հյուրերը հնարավորություն կունենան ծանոթանալ գործնական նորություններին, քննարկել որոշ հարցեր, փորձի փոխանակում իրականացնել իրենց գործընկերների հետ ոչ պաշտոնական մթնոլորտում:

Ես առաջին անգամ էի ներկա գտնվում այդպիսի միջոցառմանը և համարում էի, որ սա լավ առիթ է ստանալ ինձ հուզող շատ հարցերի պատասխաններ. ինչպե՞ս են դիմավորում հյուրերին, ինչպե՞ս է զարդարված լինելու դահլիճը,  ի՞նչ երաժշտություն է հնչելու, ինչպես են հագնված լինելու հրավիրվածները, ի՞նչ ուտեստներ են զարդարելու սեղանները…

Ժամը 18:00-ին, ինչպես նշված էր հրավիրատոմսում, մտանք հյուրանոց, սակայն հյուրերից շատերը դեռ չէին ժամանել, իսկ ովքեր եկել էին, այդ թվում և երաժիշտները, նստած էին նախասրահում:

Շուտով եկան և մյուս հրավիրավիրվածները: Քիչ-քիչ դահլիճը լցվում էր: Մալխասն իր նվագախնբի հետ զբաղեցնում էր երաժիշտների տեղը, մատուցողները համեղ ուտեստներով զարդարում էին սեղանները , որոնք շուտով կորցնելու էին իրենց ողջ գեղեցկությունը:

Read More »“Անշահախնդիր” հյուրասիրություն ընտրյալների համար

Today marks “World Press Freedom Day. On the occasion, a group of young Hetq reporters took to the streets of Yerevan and distributed copies of the Hetq weekly newspaper.

While handing out copies, the reporters explained the importance of having a free press to passersby. Several government officials also took copies of the paper. Given the tradition of news outlets in Armenia being sponsored by this or that political leader or businessman, the first question by many who took the paper was, “whose paper is it?” They also were interested to know what issues the paper covers.

Larisa, one of the passersby, said, “I would really like for our press to be less partisan in the political sense and that it freely covers any issue out there. I must confess I don’t read the papers now because I already know what they will write. The same faces and views, there’s nothing new.”[[wysiwyg_imageupload:23:]]

Another passerby said that there is no free press in Armenia and that the papers have become the personal news outlets for officials.

Even local cops stopped our reporters on the street, asking what they were doing and why. The police were interested enough to ask what issues the paper covered and if the reporters had received permission from the Yerevan Municipality to publicly distribute papers.

Read More »Hetq Takes to the Streets on “World Press Freedom Day”

May 3 is marked as World Press Freedom Day. The topic brought together specialists and experts of the field, who discussed the problems of the sphere and the situation in Armenia.

“Time of free press has not ripened in Armenia,” says President of Yerevan Press Club Boris Navasardyan.

In the given political atmosphere, Mr. Navasardyan anticipates new encroachments upon journalists.

“In fact, the more professional a journalist is, the more he/she is endangered,” added YPC President.

Editor-in-chief of “Aravot” daily Aram Abrahamyan quoted the report of Freedom House international organization, which stated that Armenia lacked free press since 2002, after the closure of A1+.

Mr. Abrahamyan reminded that no action had been filed in connection with violence against journalists during the parliamentary election of January 10. “A journalist cannot feel protected in a country which does not guarantee safety to its citizens,” said Mr. Abrahamyan.

Shushan Doydoyan, Director of the Freedom of Information Center, emphasized the level of journalists’ legal awareness. “Journalists must be well aware of their rights and champion them. They must appeal to courts and make lawbreakers accountable,” she said.

Mr. Abrahamyan reminded A1+’s attempts to restore the company’s rights.

Read More »Media Experts Discussed the Media Problems and the Situation in Armenia

On March 4 Zura Khachikadze turned 18 years old, an age he has been waiting to experience his right of voting. He knows well that on May 30 Tbilisi residents are going to elect a mayor and he is ready to go to the polls.

“Every time when we had elections in Tbilisi I wanted to vote, because I am sure we can change the things, if we really want, but I couldn’t because of my age. Now I can do that. I have my favourite candidate and I’m going to support him, though I’m not a member of any party,” says the optimistic boy. But not everyone thinks as Zura does.

Ana Sardanadze is a 19-year-old student at Tbilisi State Academy of Arts, and she knows that an election will be held in May, but she doesn’t know the exact date, and not sure she will vote.

“Now I’m working on a very important painting, I don’t have time to pay attention to such things,” she says. “ I hope our parties will organize some meetings to inform people about their projects before elections, though I don’t believe the elections are going to be fair.”

Read More »Georgian Youth to Say Their Say in Tbilisi Mayor Elections