«Երբ շատ փոքր էի, գյուղում էինք ապրում: Ես միշտ երազում էի Ամերիկա գնալու մասին: Վերցնում էի մեր հին ճամպրուկը, լցնում այն շորերով, գրքերով, թուղթ ու գրիչներով, տարբեր քարտեզներով ու գնում էի գյուղի պոպոքի ծառի մոտ. դա իմ Ամերիկան էր»… Վեն Մաքելվին:
Նա նստած է գիշերային լռության մեջ. գրելիս նրան խանգարում է երաժշտությունն ու, առհասարակ, որևէ մեկի առկայությունը: Լուսադեմին մի երկու ժամ է մնացել: Առջևում կոնյակի արդեն գրեթե դատարկ շիշն է (առանց դրա չի կարողանում գրել այն) մի շարք գրված, ջնջված, խզբզված ու ուղղված, կյանքից պոկված տողեր. միջնամասը գրելիս, ինչպես միշտ, փոքր-ինչ դժվարանում է: Գրում է՝ չիմանալով, թե ինչ է գրելու, գրում՝ բավական երկար դադարից հետո:
16 տարեկանում գրել է առաջին ստեղծագործությունը՝ «Մի օր ես կգամ»: Գրում է` ներշնչված սեփական կյանքից: Այստեղ ամեն ինչ իրական է: Այդ պատմվածքը նրան փոքր-ինչ փորձ է տալիս և ճանաչում, չնայած այն բանին, որ կարելի է գտնել միայն առցանց տարբերակը: Ասում է, որ պատմվածքը դատարկեց իրեն. դժվար էր վերապրել ապրածը: Նա մինչև օրս էլ չի հավատում, որ կարողացել է գրել դա.
«-Վան, վե՛րջ, Գայանեն կլռի, ինչպես լռեց նրա գիրքը, ես էլ չեմ խոսի, գուցե տարիներ հետո կատես իմ լռությունը… Բարձրացա ես՝ ձեռքդ դնելով քո կրծքին:
-Լսիր քո մեռնող սրտին ու մի բան խոստացիր ինձ:
-Ի՞նչ ես ուզում, որ խոստանամ:
-Այն, ինչ գիտես, որ անպայման կլինի:
Read More »Վեն Մաքելվին. պոպոքի ծառից մինչև Ամերիկա
