Մեր երկրում անձնական տվյալների պաշտպանության ոլորտի կարգավորումը սաղմնային փուլում է: Հայաստանի Արդարադատության նախարարությունում վերջերս ստեղծված Անձնական տվյալների պաշտպանության գործակալության երեք հոգանոց աշխատակազմի գործունեության այս սկզբնական փուլը կարևոր է այն առումով, որ ցանկացած որոշում, օրենսդրական փոփոխության առաջարկ՝ դառնալու է նախադեպ եւ որոշիչ է լինելու տվյալների շտեմարանների մատչելիության առումով:

Արդարադատության նախարարության կողմից հայտարարված մրցույթի արդյունքում՝ Անձնական տվյալների պաշտպանության գործակալության պետի պաշտոնը վստահվել է  «Ինֆորմացիայի ազատության կենտրոն» հասարակական կազմակերպության նախագահ Շուշան Դոյդոյանին: Վերջերս լրացավ նրա պաշտոնավարման 100 օրը, ինչն էլ առիթ հանդիսացավ անդրադառնալ անձնական տվյալների պաշտպանության ոլորտի կարգավորման հարցերին:

– Տիկին Դոյդոյան, անձնական տվյալների պաշտպանության այս մեծ համակարգի մշակումը ենթադրու՞մ է արդյոք, որ այսօրվա դրությամբ հանրության համար բաց եւ հասանելի տեղեկատվական որոշ ռեսուրսներ կդառնան փակ:

Read More »Ո՞րն է գերակա. անձնական տվյալների պաշտպանություն եւ հանրային շահ

– Լիլիթ, ինչպե՞ս եք սիրում ներկայանալ՝ լրագրո՞ղ, երգչուհի՞, հեղինակ-կատարո՞ղ:

 – Լրագրող՝ արդեն միանշանակ՝ ոչ: 2012 թվականից հետո ընդհանրապես կապ չեմ ունեցել այդ ոլորտի հետ: «Ա1+» կայքի համար պրոյեկտ էի անում, հետո վերջացավ: Շատ սիրուն ամփոփվեց, կարիք չեղավ երկար մտածելու: Հետո մի քանի առաջարկ եղավ, բայց որոշեցի, որ՝ չէ: Զգում էի, որ կոնֆլիկտ կա իմ մեջ, չէի ուզում շարունակել: Լավ նոտայի վրա փակել էի այդ էջը, որոշեցի այդպես փակ էլ թողնել:

 – Սովորել եք ԵՊՀ Ռոմանագերմանական ֆակուլտետում, այսինքն՝ բանասեր եք: Ինչպե՞ս հայտնվեցիք լրագրության ոլորտում:

Read More »«Ձեզ էլ նույնն եմ մաղթում». Լիլիթ Բլեյան

Հարցազրույց «Ունիսոն» ՀԿ գործադիր տնօրեն, «Փարոս» կամերային երգչախմբի համահիմնադիր Արմեն Ալավերդյանի հետ

– Դուք մասնագիտությամբ երաժիշտ եք, «Փարոս» կամերային երգչախմբի հիմնադիրներից մեկը: Կպատմե՞ք երգչախմբի կայացման և ձեռքբերումների մասին:

Read More »«Կյանքս` բաժանված երկու մասի՝ մինչև 22 տարեկան և դրանից հետո». Արմեն Ալավերդյան

Մշակույթը  արվեստի հիմնաքարն է: Ժողովրդի դաստիարակության և կրթության գործում այն ունի անգնահատելի դեր, որ պարզապես պարտավորեցնում է նրա գոյությունը: Յուրաքանչյուրս մշակույթի մեկ մասնիկ ենք՝ ակամա կապված և խաչահյուսված նրան թելի կծիկի նման: Հայերս հաճախ մոռանում ենք մեր մշակութային արժեհամակարգի գոյության և պահպանման մասին և ճահճուտի նման լճացնում ենք այն` անգիտակացաբար բերելով գիտակից վիճակի: Մշակույթը ճահճուտից հանել է պետք և այդ գործում իրենց աննվիրական դերն են ունենում արվեստին իրապես նվիրյալ մարդիկ: Հարցազրույցս Թումանյանի խոսքով «անմահ գործ»-ի նվիրյալ, ռեժիսոր Դավիթ Մաթևոսյանի հետ է:

 – Երկրների մշակութային երկխոսությունը ի՞նչ դեր է կատարում հայկական մշակույթի գործում: Ո՞րն է «Գրական տապան» ամենամյա փառատոնի առաքելությունն այդ գործում:

Read More »Ճահճացման եզրին. Դավիթ Մաթևոսյան

Արեն, մի անգամ պատմեցիր, որ Անդրեյ Զվյագինցևի «Վերադարձ» ֆիլմը դիտելուց հետո ապշած էիր, մեջդ ինչ-որ բան էր արթնացել ու ցանկացել էիր կինո նկարել: Ի՞նչն էր քեզ այդպես ոգևորել:

Գոյություն ունի կինոյի կախարդանք ասվածը: Զվյագինցևի մոտ այդ կախարդանքը շատ ուժեղ էր: Այդ ֆիլմում նա ստեղծել էր իր աշխարհը, մթնոլորտը ու փոխանցել էկրանին, իսկ էկրանից դա փոխանցվում էր քեզ: Դա իմ առաջին հանդիպումն էր մեծ կինեմատոգրաֆի հետ: Զվյագինցևը կարողացավ մեջս փոթորկել: Մինչ այդ նվագում էի Վանաձորի փողային նվագախմբում ու պատմվածքներ գրում, բայց դրանք փոքր փոթորիկներ էին: Ու հասկացա՝ միակ բանը, որի միջոցով կարող եմ առավելագույնս ինքս ինձ քամել, կինոն է: Այդ ժամանակ 15 տարեկան էի:

Այդ հանդիպումից անցավ մի քանի տարի ու միանգամից որոշեցիր ընդունվել Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտո՞ւտ:

Read More »Արեն Մալաքյան. կինո փողոցում, տանը, սրճարանում

Նարեկին արդեն 3 տարի է՝ ճանաչում եմ. Վրաստան ուղևորվելիս ավտոբուսում կողքիս ուղևորն էր, այդպես ծանոթացանք ու դարձանք իրական ու «ֆեյսբուքյան» ընկերներ… Իսկ երբ նրա առաջին գործերը տեսա՝ հասկացա, որ 15 տարեկան պատանու անունը տարիներ հետո բոլորն են լսելու, ես էլ հիշելու եմ իրենից վերցրած այս հարցազրույցը…
Read More »Տղամարդն ավելի լավ գիտի՝ ինչն է կնոջն ավելի գեղեցկացնում. Նարեկ Ջհանգիրյան

«Երբ շատ փոքր էի, գյուղում էինք ապրում: Ես միշտ երազում էի Ամերիկա գնալու մասին: Վերցնում էի մեր հին ճամպրուկը, լցնում այն շորերով, գրքերով, թուղթ ու գրիչներով, տարբեր քարտեզներով ու գնում էի գյուղի պոպոքի ծառի մոտ. դա իմ Ամերիկան էր»… Վեն Մաքելվին:

Նա նստած է գիշերային լռության մեջ. գրելիս նրան խանգարում է երաժշտությունն ու, առհասարակ, որևէ մեկի առկայությունը: Լուսադեմին մի երկու ժամ է մնացել: Առջևում կոնյակի արդեն գրեթե դատարկ շիշն է (առանց դրա չի կարողանում գրել այն) մի շարք գրված, ջնջված, խզբզված ու ուղղված, կյանքից պոկված տողեր. միջնամասը գրելիս, ինչպես միշտ, փոքր-ինչ դժվարանում է: Գրում է՝ չիմանալով, թե ինչ է գրելու, գրում՝ բավական երկար դադարից հետո:

16 տարեկանում գրել է առաջին ստեղծագործությունը՝ «Մի օր ես կգամ»: Գրում է` ներշնչված սեփական կյանքից: Այստեղ ամեն ինչ իրական է: Այդ պատմվածքը նրան փոքր-ինչ փորձ է տալիս և ճանաչում, չնայած այն բանին, որ կարելի է գտնել միայն առցանց տարբերակը: Ասում է, որ պատմվածքը դատարկեց իրեն. դժվար էր վերապրել ապրածը: Նա մինչև օրս էլ չի հավատում, որ կարողացել է գրել դա.

«-Վան, վե՛րջ, Գայանեն կլռի, ինչպես լռեց նրա գիրքը, ես էլ չեմ խոսի, գուցե տարիներ հետո կատես իմ լռությունը… Բարձրացա ես՝ ձեռքդ դնելով քո կրծքին:

-Լսիր քո մեռնող սրտին ու մի բան խոստացիր ինձ:

-Ի՞նչ ես ուզում, որ խոստանամ:

-Այն, ինչ գիտես, որ անպայման կլինի:

Read More »Վեն Մաքելվին. պոպոքի ծառից մինչև Ամերիկա

11-12 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ մեր տան նվագարկչից լսեցի նրա ձայնը: Հնչեց La Bohème-ը, հետո She-ն: Չգիտեմ՝ երբ սիրեցի Շառլ Ազնավուրին ու ինչի համար: Մի բան վստահ գիտեմ՝ շատ հպարտ էի, որ նման հայրենակից ունեմ:

Երբ սկսեցի աշխատել որպես լրագրող, մի բուռն, անհագ ցանկություն ունեի՝ հարցազրույց վերցնել Նրանից: Սկզբում այդ ամենն անհնար էր թվում: Երեք տարի առաջ առաջին անգամ գրեցի նրա էլեկտրոնային հասցեին, հարցազրույց խնդրեցի: Պարբերաբար փորձում էի, իսկ այս տարի Ազնավուրի լրատվական ծառայությունից պատասխան ստացա. համաձայն էին: 

Առաջին անգամ Նրան տեսա այս տարվա ապրիլի 23-ին: Իմ առջև երկնտրանք էր դրված՝ գնալ SOAD-ի համերգի՞ն, թե՞ օդանավակայան՝ դիմավորելու և մոտ 5-7 րոպեով տեսնելու Շառլ Ազնավուրին… Բնականաբար ընտրեցի երկրորդը: Խոստովանեմ՝ շատ հուզված էի…

Մեր երկրորդ հանդիպումը տեղի ունեցավ արդեն հոկտեմբերի 10-ին: Ժամադրության վայրը Կոմիտասի թանգարան-ինստիտուտն էր: Ու էլի՝ հուզմունքից խոնավ ձեռքեր, սրտի լսելի տրոփյուն…

…Գրիչս ցած դրի ու նորից կարդացի բանաձևս. ճիշտ էր և անկեղծ: 

Read More »Մի բուռ սեր կամ For You, Formidable

հայտարարությունը ներկայացվում է ամբողջությամբ

«Ս.թ. դեկտեմբերի 6-ին՝ Սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեի օրը, արձանագրվել են այդ իրադարձությունը լուսաբանող լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների իրավունքների բազմաթիվ խախտումներ՝ ֆիզիկական բռնություններ, օրինական մասնագիտական գործունեությունը խոչընդոտելու փաստեր։

Ցավոք, կրկնվեց այն ամենը, ինչը Հայաստանում տեղի է ունեցել բազմիցս. ընրությունների եւ հանրաքվեների ժամանակ ահագնանում են հարձակումներն ու ճնշումները լրագրողների վրա, որովհետեւ նրանք կարող են խախտել այն ուժերի «խաղաքարտերը», որոնք խտրականություն չեն դնում միջոցների մեջ եւ «հաղթանակ» են ապահովում ընտրակաշառքների, կեղծիքների, չարաշահումների հաշվին։ Ինչպես միշտ, այս նպատակով լայնորեն օգտագործվեցին թաղային «հեղինակությունների» ծառայությունները։

Read More »Լրագրողական կազմակերպությունների հայտարարությունը հանրաքվեի օրը լրագրողներին խոչընդոտելու եւ բռնություն կիրառելու դեպքերի վերաբերյալ